دنیایــــ مــــــــــن رویــــــــایــــــ تــــــو

.

 هم جمعه باشد!!!

 .

 هم هو ابری باشد!!!

 .

 هم باران باشد!!!

 . 

هم خیابان خیس باشد!!!

 .

 اما...

 .

 نه کسی باشد!!!

 . 

نه دستی برای فشردن!!!

 .

 نه پایی برای قدم زدن!!!

 .

 نه چشمی برای زل زدن!!! 

خوابم نمیبرد…

به هیچ چیز فکر نمیکنم…

جز “او” و میدانم که خواب است…

و قبل از بسته شدن چشمهایش

به همه چیز فکر کرده است…

جز “من”……!!!

می نویسم در روزمیلاد تنم حالم خوب نیست

می نویسم این تبسم ها بالبم هم خون نیست

می نویسم این دلم با هدیه بغض تر می کند

می نویسم اشک در چشمم سنگینی می کند

می نویسم وقتی کنارم خالیست

می نویسم این شادیها چقدر پوشالیست

می نویسم احساس پوچی دارم

می نویسم شاید همین امروز بیدارم

می نویسم از این عشق بی صدا

می نویسم از دوست دارم های پور مودعا

می نویسم از بی تو بودن متنفرم

می نویسم شاد نیستم ای گلم

می نویسم با واژهای خوب و بد

می نویسم هم چون باران و رعد

می نویسم هرآنچه که بر من گذشت

می نویسم که سالها چه زود  گذشت

می نویسم بادلی  پور از اندوه غم

می نویسم با تو شادم این را بفهم

می نویسم از سرد و گرم  روزگار

می نویسم که این منم بی قرار

می نویسم نقطه سر خط ای دلم

می نویسم از خدا مچکرم

می نویسم از آنکه عشق را داد بر آب

می نویسم خواب خوش بود این سراب                                                                   

فکری  فراتر از من است

اشکی در دامن است

بوی بهار  می آید و من

منتظر سبز شودنم

چیزی مثل یک معجزه لازم است که  مرا باور کنی

من همان عاشق پیچیده در تب تابم زلفانم

کنارم بمان که من به تو ایمان دارم

نه شب نه روز امروز وهروز لب ریز از ایثارم

به تو فکر میکنم میشود آسمان پرازستاره

خطی بکش میان غم ها عشق من بی بهانه

واسه بودن واسه خوندن واسه هر لحظه شعر سرودن

تو بمون در کنار م آره  باتو حس خوبی دارم

یه نگاه عاشقانه یه نگاه صادقانه تو چشات چیزی کم نداره

مهربونم جون جونم بازم از عشق برات می خونم

کاش نمی رفتی  بی بهونه پا گذاشتی رو آشیونه

از دلم خبر نداری چطوری واسط می خونه

این روزها سخت برام از تو نوشتن

این دلم چه بد بخت حالا از  بی تو گذشتن

برو جونم پی عشقت این بودش سرنوشم

روی قلبم مینویسم با اشک ناله

بگیر آروم بخواب ای دل خستم...

مرا ببر به خانه ات

مرا بکش به شانه ات

برون بکن مرا جدا

از این ذهن خسته ام رها

مرا بکش  به سینه ترانها بکن مرا دعا دعا

ز این دل در  مانده ام

به قلب تو با خته  ام

بکش دستی به گونه ام

بکن مرا دیوانه ام

زهی دستان بی صدا

کردن تو را ازمن جدا

به شوق تو خوانده ام

در چشمانت جا مانده ام

به سبک سوی کبریا

بکن مرا صدا صدا

به صوت  این خندها

به گرمی نفس رها

به دقایق تحویل سال

به صفریه هفت سین مثال

در قلب من جا مانده ای

عیدت مبارک  ای روزگار.....

دلم پیشترها رها تر از آن بود که تصور می شود

امروز در بندم عشق آنی نبود که گفته می شود

در فکر حاشیه نباش اینها دست نوشتهای گنگ هستند

 عشق را در خود بجو نه اینگونه شکستن

مرا در فکر دوباریه عشق نیست

عشق است که بی عشق زیست

درست است که اینگونه گفتند صلاح نیست

اما باعشق جفا کردن  اینگونه درست نیست

من نه ادیبم نه شاعر که اینگونه سخن گویم

ولی بدانید عزیزان  امروزه از عشق به عصیان گویند

در انسانیت چیزی نمانده است که حاشا کنم

انسان آن است که با عشق مدارا کند

به هوس عشق را میجویند بیگمان

دل نداده اند به دریای عشق بیکران

ما گفتیم بخطا نه اندیشیدیم به گناه

هرچه آمد به سر ما تهمت زدیم به عشق نا روا

خودرا به حبس کشیدیم  بی هوا

نه من اینگونه ام نه این عشق بی گناه

خدا می داند که تهمت زدند به عشق ناروا

 به یک باره شکستند دل را بی پناه

باید در بند کشند اینگونه عاشق های بی سرشت را

به باد دهند این  سرنوشت های   شوم و زشت را

گفتند مرا تفسیر کن در یک جمله بی اشتباه

نوشتهایت را تاکید کن با دلت بی ادعا

در یک کلمه میگویم بی عشق هیچ چیزم  در دنیا....

 در شک وحراس یک تقدیر

گم میشم میان جماعتی زیر تیغ تحقیر

نیشگونم می گیرند این خاطرها

در دلم شعله میزند یاد وارها

به شمارش افتاده است نبض یک درد

عشق یک واژه نیست این را بفهم

با تو ام ای درد بی درمان من

با تو ام سیاه و سپید ای روزگار من

نیشخند آن لبان تو درد مرا دوباره کرد

تا مرز جنون مرا روانه کرد

در هوس یک نگاه تو من مانده ام

عاشق نشودی دیوانه نمیدانی چگونه درمانده ام

تا صدای پای تو به گوشم می آید نفسم بند بند است

انگار گیر لبان تو عاشق دلبنداست

فاصله بین من تو در گیر و دار  جنگ است

نیش آن ابرو انتو مانند دشنه  یک نامرد است

شک نکن که عاشقی در دستان دل تنگ من پای بند است

بکه گویم که این دل  در گروی تو دل سنگ است

دل دادگی تا این حد آخر مرگ است 

 بگمان  عشق بی من پور از لبخند است

همین روزهاست که می بینی من از حادثه بر میگردم

 میانه بادو خاکستر منم که اینگونه بر میگردم

به دنبال تو بودم دریغ از شعری سرودن

همه عاشفتگیها  تو  بگو بامن بگو بامن

همین روزهاست که می بینی نگاه  خاکستری من  به دیوار است

صدای دل غمگینم رو  به تو دل دار است

میانه لابه لای غزلها همه از اسم تو پور بود

 صدای نت آهنگم به یاد  تو همرنگ بود

همین روزهاست که می بینی من آشفته غمگینم

برای روزهای رفته  آسوده میگریم

صدای تیک تیک ساعت منو یادت تو می ندازه

اتاقم تاریک و سرده مثل غروب  پاییزه

همین روزهاست که می بینی من از غم خیالت تو رفتم

هوا سرد بود اما من از آشفتگی رفتم

به یاد روزهای رفته بیاد کوچه های خسته

دلم آسوده بشکسته

همین روزهاست که می بینی چقدر از تو ممنونم

به یاد ترمه طاقچه منم که اینگونه مجنونم

چه حال دیوانه واریست امشب

چه آهنگ دل نوازیست در شب

صدای سه تار ساغر چقدر غم دارد امشب

دلم  گریه میخواهد  دلم گریه میخواهد

کنار پنجره بودن دل شکسته  میخواهد

همین روزهاست که می بینی دلم غرق خونه

خدا میدونه امشب دلم از چی میخونه

بزار قسمت کنیم باهم که دردم تما شا داره اون وقت

بیا از بی راهگی برگرد که من گم کرده ام راهت

همین روزهاست که می بینی.........                 

چه تقدیری از این بهتر

من از عشق تو می میرم

همه آرزو دارند اما,من بی تو از زندگی سیرم

چه شبهای دلم میخواد که سر به زانو بزارم اما

به یاد تو که می افتم دلم اشک می خواهد تنها

همین روزهاست که میبینی که من تنهای تنها رفتم

به شوق خندهای اون شب , تو هم آسوده می گریی

تماشا داره اون وقت که زیر خروارها خاکم

صدامو که نشنیدی اما , همون عاشق دل پاکم

برای روزهای تازه چقدر خوشحالم اما

تو هم آهسته آهسته از کنارم  میری تنهای تنها

صدای ضرب آهنگ دلم چقدر غمگین حالا

بزار گفته باشم امشب که رفتم از میونه دلها

هوای سرد این دنیا برای کسی نمی مونه

چه تقدیری از این بهتر که رفتم از این غم خونه                                                                                 

 =============================================================

پشت پنجره نشتم با یه بغض گرفته

می خونم تا همه بدونند که آسمون دلش گرفته

چیکه چیکه نم بارون میزنه روی شونم

چطوری من میتونم بی تفاوت بمونم

این همه احساس درده واسه تو ،  تو این زمونه

تا کی چشمامو  باید ببندم واسه مردمای بی خونه

گلهارو چه آسون میچینن واسه ایون  توی خونه

دریغ واسه هم نوع که یه تیکه نان واسش نمیمونه

هوا سرده بعد بارون

گلایه داره صدای ناودون

یکی داره هی میلرزه زیر خندهای مردم

بی تفاوت چه گذشتم از کنار فقر مطلق

منو جنگ  و سیاهی واسه داشتن هماقت

توی سرما توی گرما دل بزرگی داری اما

چشمات به دست ما بود ما که بودیم به ظاهر تنها

رسم انسانیت را یاد  گرفتم از آن دخترک زیبا

نان دست خود را داد به فقیری تنها

اشک در چشم سرازیر آه بلندی کشیدم

آن چه که در توان بود به یاری او رسیدم

     + بیا اید کمی بفکر دیگران هم باشیم